ADHD – ten magiczny skrót zawiera w sobie pojęcie zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Jest to specyficzna mieszanka objawów, wpływających na życie codzienne, szczególnie w zakresie uwagi, aktywności ruchowej, impulsywności w działaniu. Diagnoza ADHD powinna prowadzić do decyzji o leczeniu (holistycznym – psychiatryczno-psychologicznym!), gdyż znane są różnorodne konsekwencje braku leczenia, rzutujące na samopoczucie psychiczne. Szczególnie: niskie poczucie własnej wartości, wrażliwość na krytykę i zwiększoną samokrytykę. ADHD u dzieci i dorosłych ma często inny przebieg.

Neuroróżnorodność – to pojęcie wypracowane przez socjolożkę Judy Singer w latach dziewięćdziesiątych. Stanowi ono odpowiedź na powszechny w psychiatrii fokus na deficyty w zakresie funkcjonowania mózgu. Zdaniem twórczyni, nasze zainteresowanie powinno odnosić się do naturalnych różnic w funkcjonowaniu mózgowym, nie zaś braków. Zgodnie z pojęciem neuroróżnordności, zaburzenia rozwojowe są czymś zupełnie naturalnym. Osoby neuroatypowe to osoby zdiagnozowane pod kątem: ADHD, Spektrum Autyzmu, Dysleksji, Dyskalkulii, FAS, Zespołu Tourette’a i innych.